Tuesday, November 15, 2011

Isteytsayd

Para ka lang sumakay ng Manila Bus (uy o mani labas?) nung sumakay ako ng Boeing 747. Andaming pinoy na karaniwan ay mga senior citizens. Nakakairita lang pakinggan ang ilang mga pinoy na pilit ang english accent samantalang di pa naman lumalapag ang eroplano sa lupain ni Uncle Sam at kapwa pinoy lang din naman ang mga kausap.


Pinili ko ang upuan sa tabi ng bintana sa pag-aakalang may kagila-gilalas akong makikita. Sa huli pala ay puro ulap lang ang aking magigisnan kaya pinasya ko na lang na isara ito at manood na lang ng palabas sa telebisyon na nakakabit sa likuran ng mga upuan. Sa gawing kanan ko ay ang pilipinong seaman na di kalaunan ay magiging kaututang dila ko hanggang sa makarating kami ng Los Angeles airport.


Pinoy ang babati sa’yo pagdating ng airport. Pinoy ang mga porter. Pinoy ang karamihan sa mga nasa immigration. Paglabas ko ng terminal ay nagpaalamanan na kami ng kaibigan kong seaman. Add ko na lang daw sya sa FB. Para kang nasa refrigerator paglabas mo ng terminal , buti na lang at may nagbigay sa akin ng tip na wag kalimutang magdala ng winter clothes.

Ang malaking pagkakaiba ng amerika, ang lahat halos ng tao ay babati sa’yo ng “How are ya doing?” na karaniwan ko namang sinasagot ng “I’m doing great!” na kalaunan ay napalitan na ng mas sozy na “ I’m doing good” o kaya ay “ Good…good….” na para bang ilalabas mo na yung baraha mo sa larong lucky 9.

Masama ang titig sa akin ng drayber ng sinakyan kong shuttle. Huli na ng malaman ko na lagi ka pala dapat naka-seatbelt na hindi nakaugalian sa atin. Ang daanan ay parang NLEX/SLEX. Ang traffic ay gumagalaw di gaya sa atin. Bibihira ang kalat. Walang palaboy , kasi pag nagkaroon , siguradong tepok sa lamig. Ang iced tea ay walang asukal. Mura ang mga pagkain. Walang buwaya sa daan. Mura ang mga elektronikong kagamitan. At ang galing nilang lahat mag-ingles.

O eto yung mga larawan ko sa LA. Mapapansin mong mas malaki pa yung dyoga ng tisay sa ulo mo. Ehehehehe:





Thursday, November 10, 2011

Ang Paglalakbay


Laguna ! ng ikaw ay marating ko , para bang ako’y nagbago. Kakaibang damdamin….

Akalain mong pumipilantik pa at tumitipa pa pala ang aking mala-luyang mga daliri. Narinig mo na ba ang latest ke jamongoloids?

Kasalukuyan kong tinitipa ang mga panitik na'to sa lupain ng mga puti at egoy. Hanep no? Si jamongoloids asa Lake Forest, USA! Yeah, you heard and read it right moron! ehehehe. Gaya ng iba pang anekdota at nobela sa buhay ko, ang kapalpakan, katatawanan at panibagong pakikipagsapalaran ay di na ko ata talaga lulubayan at nakarating na nga sa ibayong dagat.

Nagsimula ang lahat sa aplikasyon ng Visa. Hindi ko matatanggap na babagsak ako sa mga ganitong proseso. Pero kung mag-kwento ang mga kasama ko sa trabaho, tila mas mahirap pa sa isang panel interview ang panayam ng pagkuha ng US Visa. Kelangan alam mo to , dapat sabihin mo totoo, ganito suotin mo, ganito ginawa ko at kung ano ano pa. Nakagalitan nga ko ng aking Ina ng aminin kong ninenerbiyos ako. Sabihin ba namang:

" Ang mga kinakabahan lang ay yung mga walang pinag-aralan!"

O di ba? Laging tama ang aking ina, tunog walang kwenta pero makabuluhan talaga. Pinagkalooban ako ng US Visa na para akong nakakuha ng JO (Job Offer tanga! jobless ka kasi!).

Fast forward. Hinatid na ako ni Mader at ng aking kasintahan sa airport. NAIA I ang nakalagay sa aking tiket. Pagdating ng NAIA I, nagpaalamanan na kami ng dalawa sa pinakamamahal kong babae sa buhay. Nagyakapan pa kami ng aking Ina na medyo maluluha pa, dahil prang pakiramdam nya ay mawawala
ako ng ubod ng tagal samantalang dalawang linggo lang naman ako sa Estados Unidos. Malinaw na nakalagay sa aking tiket na NAIA I ngunit napansin ko na walang direktang pupunta ng LA (Lopez?). Kaagad akong nagtanong sa isang nagwawalis:

"Naku boss walang direct flight dine, dun ka siguro sa NAIA II"
"Eh boss swak lang ba na lakarin yun?" , tanong ko.
"Pwede naman, pero kung di ka nagmamadali, sakay ka na lang ng shuttle sa ibaba" sagot naman ng matulunging taga-walis ng airport.

Labas ako ng airport at muling sinalubong ng dalawa. Ayaw ko silang paalisin pa, alam mo naman ang buhay ng isang Jamongoloids, di ka na magtataka kung mahagingan ako ng isang rumaragasang eroplano, maging makulay lang ang aking mundo (smiley not valid). Baba kami ng hagdan, bitbit ko ang aking me kabigatang maleta, dahil di gagana yung gulong tanga, hagdanan nga, habang nasa likuran ko ang aking backpack (natural). Pe-pwesto pa lang ako ng upo ng umepal na ang isang manong:

" Ay Sir maghihintay po ba kayo ng shuttle? Wala hong dumaraan na shuttle pag Linggo, mag-taxi na lang po kayo".

Nagpasalamat na lang ako ke manong, habang nahalata naman ng aking kasintahan na unti-unti na namang nauupos ang aking napaka-ikling pasensya kaya ako'y kanyang tinapik sa balikat. Agad ko namang tinanong kung okey lang ang aking pinakamamahal na ina, dahil ako'y nag-aalala na baka umepal naman ang kanyang rayuma. Akyat na naman kami papunta sa itaas dahil puro dilaw ang taxi na nasa ibaba. Kung di mo, naitatanong , mababa ang Ninoy (limandaan, boploks!) sa mga dilaw na Visa taxi. Isandaan at limampung piso ang bayad sa sinakyan naming taxi, na hindi naman halatang tinaga kami ni manong drayber. Ang kinainaman nga lang ay saulado nya ang oras ng lipad, anong eroplano, pati numero at kung saan ito tutungo kaya di ko na inintindi ang salaping tinaga sa akin. Nga pala, 15 minuto ang aabutin kung nilakad namin siya, me kasamang mura yan sigurado mula sa aking ina na hindi sanay ang mga tuhod sa mga biglaang walkathon na gaya nito.

Sobrang haba na ng kuwento na tiyak na masusundan pa ng mga pakikipagsapalaran ko sa lupain ng gatas at pulot. Hindi na o kaya ay tsaka ko na ibabahagi yung nakilala kong prinsipal sa pila, check ball na kilay ng opisyales ng immigration, mineral water na nagkakahalaga ng limampung piso, yung alcohol ko na nakumpiska , yung nakatabi kong seaman na pinoy, ang sinakyan kong haytek na Boeing 747.
Palipad pa lang ang eroplano nito!

O sya , hanggang sa muli. Paalam!