Para ka lang sumakay ng Manila Bus (uy o mani labas?) nung sumakay ako ng Boeing 747. Andaming pinoy na karaniwan ay mga senior citizens. Nakakairita lang pakinggan ang ilang mga pinoy na pilit ang english accent samantalang di pa naman lumalapag ang eroplano sa lupain ni Uncle Sam at kapwa pinoy lang din naman ang mga kausap.
Pinili ko ang upuan sa tabi ng bintana sa pag-aakalang may kagila-gilalas akong makikita. Sa huli pala ay puro ulap lang ang aking magigisnan kaya pinasya ko na lang na isara ito at manood na lang ng palabas sa telebisyon na nakakabit sa likuran ng mga upuan. Sa gawing kanan ko ay ang pilipinong seaman na di kalaunan ay magiging kaututang dila ko hanggang sa makarating kami ng Los Angeles airport.
Pinoy ang babati sa’yo pagdating ng airport. Pinoy ang mga porter. Pinoy ang karamihan sa mga nasa immigration. Paglabas ko ng terminal ay nagpaalamanan na kami ng kaibigan kong seaman. Add ko na lang daw sya sa FB. Para kang nasa refrigerator paglabas mo ng terminal , buti na lang at may nagbigay sa akin ng tip na wag kalimutang magdala ng winter clothes.
Ang malaking pagkakaiba ng amerika, ang lahat halos ng tao ay babati sa’yo ng “How are ya doing?” na karaniwan ko namang sinasagot ng “I’m doing great!” na kalaunan ay napalitan na ng mas sozy na “ I’m doing good” o kaya ay “ Good…good….” na para bang ilalabas mo na yung baraha mo sa larong lucky 9.
Masama ang titig sa akin ng drayber ng sinakyan kong shuttle. Huli na ng malaman ko na lagi ka pala dapat naka-seatbelt na hindi nakaugalian sa atin. Ang daanan ay parang NLEX/SLEX. Ang traffic ay gumagalaw di gaya sa atin. Bibihira ang kalat. Walang palaboy , kasi pag nagkaroon , siguradong tepok sa lamig. Ang iced tea ay walang asukal. Mura ang mga pagkain. Walang buwaya sa daan. Mura ang mga elektronikong kagamitan. At ang galing nilang lahat mag-ingles.
O eto yung mga larawan ko sa LA. Mapapansin mong mas malaki pa yung dyoga ng tisay sa ulo mo. Ehehehehe:
1 comment:
ayos ka jamo! hehe
anlaki nga haha
Post a Comment